ως άοκνη σκέπη φιλέραστης άνοιξης
με ανθούς
μ' ασπασμούς
και με λόγο.
Όχι Καλή μου, δεν είναι ο φόβος
που θα μας λυγίσει
κανένας φόβος
κανένα σφυγμός τοξικός δεν δύναται
να παρεισφρήσει βαθιά στις ανάσες μας
γιατί εκεί Μαρία
κατοικεί το αμάραντο χάδι
των ευάρεστων «θέλω» μας,
εκεί αντηχεί το ασύχαστο πάθος
των στιλπνών ηδονών μας.
Κι ακόμα, το γέλιο, το δάκρυ
το ποίημα, το άγγιγμα
ως σεπτή κιβωτός ανεξίτηλης θύμησης
και ως νυν και αεί αναστάσιμον φως.
Τάκης Τσαντήλας / "ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου