δε μου ανήκεις εσύ και εγώ ιδίως όταν ο πόνος
σκληρίζει σε ένα κοχύλι [...]
απαρνιέσαι τον νυχτόβιο αφρό
στο στόμα σου κάθε νύχτα
όταν σπαρταράς από μια χαρμολύπη
με βαρύ ανάστημα και γυμνασμένες πλάτες
στον κάμπο
(ξαπλώνει αργά αργά η ψυχή υπό το φως μιας ροδιάς).
Αλεξία Βίκτωρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου