κι έπειτα ήρθα εγώ η τολμηρή
να με σπάσω στα δύο!
Κι από μέσα μου ξεχύ6θηκε θάλασσα
να ταξιδεύεις πάνω της εσύ.
Και γύρω μου σηκώθηκε άνεμος
να σ’ ανεβάζει με ξέφρενο ρυθμό
ίσαμε τ’ άστρα.
Και πάνω μου φύτρωσαν λέξεις
από σπόρους ολόφρεσκους
να τις παίρνεις εσύ
να βάφεις με κόκκινο της φωτιάς
όλα τα όνειρά σου.
Μα τον πυρήνα βαθιά του καρπού μου
δεν σ’ τον φανέρωσα ποτέ!
Για ν’ αγιάζει ο έρωτας
ο πόνος αθέατος πρέπει πάντα
να μένει!
Ηλία Γριβέα / "Βαθιά η φωνή της θάλασσας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου