Αναμνήσεις ονείρου - Ειρήνη Δεουδέ

Αέρινε, αόρατε Αγαπημένε
Εδώ, τώρα που το όνειρο διαλύθηκε,
ας δούμε τι έμεινε, τι μας άφησε.
Αναμνήσεις ονείρου λοιπόν!
Λέω να αφήσουμε στη λήθη
ό τι άσχημο, ό τι πικρό και να κρατήσουμε
όσα μια γλύκα αφήνουν.
Ας πάμε στο πρώτο μας αντάμωμα.
Τι λες;
Στο περιγιάλι το κρυφό.
Εκεί που χτίσαμε το όνειρό μας!
Πάνω στην άμμο!
Εκεί που μπλέχτηκαν τα βλέμματά μας
και οι χτύποι μας συγχρονίστηκαν
στον ίδιο μελωδικό σκοπό.
Εκεί που δυο ερωτευμένες σκιές
παραδομένες στην έκσταση, στο πάθος,
μάγεψαν τις νύχτες!
Εκεί που τα αστέρια ζαλισμένα
απολάμβαναν το ερωτικό μας παραλήρημα.
Θυμάσαι εκείνο το ζαλισμένο αστέρι
που έπεσε στη χούφτα σου;
Ήταν το πρώτο σου δώρο!
Τώρα φωτίζει τις άδειες,
παγωμένες νύχτες μου!
Κι ύστερα το κοχύλι το θυμάσαι;
Εκείνο που χαράξαμε τα αρχικά μας.
Ε+.....
Σαν ξημέρωνε το θάβαμε στην άμμο
για να το ξαναβρούμε την επομένη.
Τώρα θα σου το ομολογήσω.
Το κοχύλι μας δε βρίσκεται πια εκεί.
Κάποια στιγμή, κρυφά το ξέθαψα
και το πήρα μαζί μου καθώς έβλεπα πια
το όνειρο να αργοπεθαίνει.
Κι επαληθεύτηκα!
Ό τι απ' αυτό είχε απομείνει
ένας ανεμοστρόβιλος το σάρωσε, το σύντριψε!
Οι κόκκοι του έγιναν ένα με τους κόκκους
της άμμου, εκεί στο ίδιο περιγιάλι
που το είχαμε χτίσει!
Δεν έμεινε τίποτα!
Ούτε μια ανάμνηση ενός σ' αγαπώ
χείλη με χείλη.
Ούτε ένα ερωτικό σημάδι.
Κορμιά ανέγγιχτα!
Ένα όνειρο ήταν που κατέρρευσε
εκεί που στήθηκε!
Κι εγώ επέστρεψα πια εκεί
που πάντα ήμουν.
Στα ανεμοδαρμένα ύψη!


Ειρήνη Δεουδέ