Εγώ
που ‘μαι θνητός
- μια μπάλα σιδερένια από λάθη -
σ’ αγάπησα.
Δεν ήξερα πως γίνεται.
Ούτε και έμαθα ποτέ
του ατέλειωτου τα ποσοστά
- αναλογικά -
από ουρανό
από αγκαλιά
από θάνατο.
Εγώ απλά σ’ αγάπησα.
Έσκυψα δηλαδή στη στάμνα σου
και γέμισα.
Κι έπειτα γέρασα.
Στους ίδιους δρόμους γέρασα
κι εδώ θα σ' αγαπούσα πάλι
αν γινόταν.
Γιατί δεν είναι τίποτα σπουδαίο
να ζω για σένα.
Έτσι από μόνο του συμβαίνει αυτό.
Είναι αυτά τα μάτια σου
ο κόσμος όλος.
Νίκος Βουτσινάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου