στο τίποτα βυθισμένη
χωρίς το χνούδι να ριγεί στους λοβούς
και το αίμα να θροΐζει
κάτω από το δέρμα
να πιώ το άδειο ποτήρι της σιωπής
λίγο στα φύλλα της να τυλιχτώ.
Ίσως και να ξαναγεννιόμαστε
άδειο χυτήριο φόβου
αν σκεπασμένοι θάνατο
δεν τον κοιτούσαμε λοξά
με φρύδια βέργες
και δάχτυλο στο πρόσωπο καρφί.
Άλλο αν εμείς ούτε σταγόνα να γευτούμε
με την κηλίδα των νεκρών
στη γλώσσα μας ραμμένη
σπέρνουμε γυαλιά
να ματώσουν οι φτέρνες του θανάτου.
Ελένη Ντούξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου