Αμοργός (Αποσπάσματα) - Νίκος Γκάτσος

 [Τι να μου κάμει η σταλαγματιά
που λάμπει στο μέτωπό σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου
έγραψε ο κεραυνός τ’ όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου
έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχθη την υγρή
μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός
και πρέπει να τον περάσεις
[…Και να διαβείς αντίπερα
να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρεις μίαν άλλη θάλασσα
μίαν άλλη απαλοσύνη]

 [Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς
βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Παρ  το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου
πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη] 

[Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό
σ’ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές
λίγο κρασί για τη θύμηση
λίγο νερό για τη σκόνη]
 
[Το ξέρω είσαι μία φλέβα γυμνή
κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου
είσαι μία σπίθα βουβή
μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων]
 
[Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους]

  
Νίκος Γκάτσος  /  "Αμοργός"