Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν
Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή του αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί
πέρα απ’ την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν
στη σωτηρία του κόσμου
Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω
Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ’ τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη του τίποτε.
Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.
Πρόδρομος Μάρκογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου