όταν ξεσπά στη θάλασσα
κι απλώνεται σαν τέχνη αφηρημένη
Στη σιωπή του ουρανού
που φως εφάμιλλο της πυράς των βάτων
ξεχύνεται στων κυμάτων το αντίκρυ
μεταφέροντας γόους
στο άσπιλο όστρακο του καλοκαιριού μου
Στις ιαχές της νύχτας που αλώνετε γυμνή
από λεπίδες αστεριών κι ατίθασα φεγγάρια
σαν ξεπροβάλουν απ’ το πουθενά
γυρεύοντας το κάτι
Σε αναζητώ στην πέτρα που γεννά το άσαρκο
και στο διαμπερές του ορίζοντα
που στροβιλίζει αγγίγματα
πλάθοντας στιχο-χρώματα
Σε συναντώ σε θροΐσματα αποχαιρετισμού
κιτρινισμένων φύλλων
που κολυμπούν τον ποταμό και φεύγουν
μέσα σ’ εκείνους τους νεκρούς κορμούς
που ανθίζουν το καινούριο
Σκιρτήματα αφήνω να διασταλούν
στους οφθαλμούς εντός μου
απομακρύνω τον αφρό
κι ένα απόσταγμα αλμυρό στάζω αργά
ποθώντας να ενδυθώ ξανά
το πήλινο σαρκίο σου
Σε προσπερνώ μα πάντα επανέρχομαι
Ελένη Γούναρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου