Η βία του βίου (41) - Τσιμάρας Τζανάτος

Μου χτύπησε την πόρτα του σπιτιού
η Ιστορία.
Δεν της άνοιξα. 

Σήμερα μπήκε με δικά της κλειδιά.
Πίσω της, μια μπουλντόζα.


Τσιμάρας Τζανάτος 

"Η βία του βίου"  

Σκιάχτρο - Ανθή Τσεκρέκου

Ξέρω πως πάλι δεν θα με ακούσεις,
θα αποστρέψεις το κεφάλι βιαστικά.
Είμαι ένα σκιάχτρο άφωνο
στη μέση μιας ξένης έκτασης.
Με ξέρουν τα πουλιά, δεν τα φοβίζω.
Ίσως κανείς δεν σκέφτηκε
πως έχουνε και μένα φοβερίσει.


Ανθή Τσεκρέκου

Γέρνουν τα χρόνια μου - Γιώργος Σαραντάρης

Γέρνουν τα χρόνια μου
προς μια δύση ακαθόριστη
μες στα μαβιά παράπονα της μνήμης∙
και τα βαραίνει απέραντη θλίψη
παρόμοια κείνης που πνίγει τα βράδια
όταν στη θάλασσα πλάι
ξαναθυμόμαστε τα περασμένα.


Γιώργος Σαραντάρης

Δοκίμιο ’73 - 74 (XVI) - Τάκης Σινόπουλος

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια
μέσα στην Ελλάδα
ακολουθώντας το χυμένο αίμα
το σπαταλημένο.
Αίμα σταλαματιές κυλάνε
στάζουν κάτω στον Άδη.
Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένοι
αλλάζουν θέση δεν ξυπνάνε.
Μόνο το χέρι τους υψώνεται
και δείχνει τη μεριά που περπατάνε
οι δολοφόνοι.
Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια
ανάμεσα στους δολοφόνους.


Τάκης Σινόπουλος  /  "Το χρονικό" 

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά - Κατερίνα Γώγου

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα
στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια
σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων
δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.


Κατερίνα Γώγου

Η Πόλις - Κωνσταντίνος Καβάφης

Είπες· "Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ’ είν’ η καρδιά μου - σαν νεκρός - θαμμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα." 

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θα βρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μην ελπίζεις -
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Μαύρη τρύπα - Πηνελόπη Ζαρδούκα

Αγαπήθηκαν εκείνο το βράδυ σαν να ήταν
Το τελευταίο
Απομακρύνθηκαν στο τέλος του σκοταδιού
Έλαμψε ο ήλιος και μεταμορφωθήκανε
Σε όμορφες ακτίνες
Η σκιά τους παρέμεινε έτσι να αγαπιέται ακόμα
Όποιος πάει σ’ εκείνο το σημείο θα την δει
Μαύρη κι ακίνητη
Μια μαύρη τρύπα


Πηνελόπη Ζαρδούκα  /  "Αιωρείν"

Μια θύμηση - Περικλής Κοροβέσης

Σε ευχαριστώ για αυτό το τυχαίο αγκάλιασμα.
Στάθηκες γυμνή και το σκοτεινό μου υπόγειο γέμισε φως.
Ο κόσμος γέμισε ομορφιές και ανθισμένους κήπους.
Και κράτησε όσο έπρεπε να κρατήσει.
Μετά χάθηκε.
Επικαλέστηκες σοβαρούς λόγους.
Το δέχθηκα απλά.
Σε θυμήθηκα χθες ακούγοντας
ένα άλτο σαξόφωνο από τον Τσάρλι Πάρκερ.
Σε είδα να περπατάς πάλι στο δωμάτιο
για να έρθεις κοντά μου.
Μια λεπτομέρεια ήμουν στην ζωή σου.
Μπορεί και να την ξέχασες.
Δεν πειράζει.
Θυμάμαι εγώ.


Περικλής Κοροβέσης  /  "Παράπλευρες καθημερινές απώλειες" 

Φλεγόμενη βάτος - Ελένη Γούναρη

Σε αναζητώ στην προσευχή της ανατολής
όταν ξεσπά στη θάλασσα
κι απλώνεται σαν τέχνη αφηρημένη 

Στη σιωπή του ουρανού
που φως εφάμιλλο της πυράς των βάτων
ξεχύνεται στων κυμάτων το αντίκρυ
μεταφέροντας γόους
στο άσπιλο όστρακο του καλοκαιριού μου 

Στις ιαχές της νύχτας που αλώνετε γυμνή
από λεπίδες αστεριών κι ατίθασα φεγγάρια
σαν ξεπροβάλουν απ’ το πουθενά
γυρεύοντας το κάτι 

Σε αναζητώ στην πέτρα που γεννά το άσαρκο
και στο διαμπερές του ορίζοντα
που στροβιλίζει αγγίγματα
πλάθοντας στιχο-χρώματα 

Σε συναντώ σε θροΐσματα αποχαιρετισμού
κιτρινισμένων φύλλων
που κολυμπούν τον ποταμό και φεύγουν
μέσα σ’ εκείνους τους νεκρούς κορμούς
που ανθίζουν το καινούριο 

Σκιρτήματα αφήνω να διασταλούν
στους οφθαλμούς εντός μου
απομακρύνω τον αφρό
κι ένα απόσταγμα αλμυρό στάζω αργά
ποθώντας να ενδυθώ ξανά
το πήλινο σαρκίο σου 

Σε προσπερνώ μα πάντα επανέρχομαι


Ελένη Γούναρη 

Το ποίημα της Πλυτώς - Αλέξανδρος Ίσαρης

Σιωπή είναι ένας πόνος που αρχίζει
Από το στήθος
Σαν μοναξιά.
Το μεσημέρι κιτρινίζει
Ρημάζει το δέρμα μου
Μπαίνει μες στο μυαλό.
Σκόνη σηκώνεται, τα τζάμια στάζουν
Η προσπάθεια αιμορραγεί.
Στηρίξου πάνω μου – είπα στον καθρέφτη.
Θα σε κρατήσω. 

Αλέξανδρος Ίσαρης 

Όταν δεν με βλέπεις, σε πλησιάζω - Νικολέτα Κριαρά Λάμπρου

Στα χείλη
αφήνω λέξεις να πέφτουν
Πιέζουν τα δάχτυλα
την επιφάνεια
- σπάω τους κανόνες
στα κενά
συναντάω τη γλώσσα σου
Ανακατεμένη μέντα και καύλα
πλημμυρίζει τις νύχτες


Νικολέτα Κριαρά - Λάμπρου

Αντισταθείτε (Η διαθήκη μου) - Μιχάλης Κατσαρός

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.
Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός. 

Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 

Αντισταθείτε
σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα
ώρες ατέλειωτες τις παρελάσεις
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ. 

Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους. 

Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε. 

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία.


Μιχάλης Κατσαρός  /   "Κατά Σαδδουκαίων"