Μην αργείς - Μενέλαος Λουντέμη

Μην αργείς. Τούτο μόνο σου λέω. Μην αργείς.
Γιατί σε λίγο, σαν θα χτυπάς την πόρτα μου,
θα νομίζω πως είναι τα γηρατειά,
πως είν’ ο χειμώνας, πως είν’ ο θάνατος.
Μην αργείς.
 
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια
κι απ’ τους δρόμους που περνάς.
Απ’ τα παράθυρα κρέμονται τα χέρια μου
και σε καλούν.
Στάσου κι αφουγκράσου κάτω απ’ τα σπίτια.
Σ’ όλα κυλάει ο αέρας σου.
Όλα ξέρουν τ’ όνομά σου.
Μην αργείς.
 
Να σε περιμένω είναι πιο γλυκό κι απ’ το να ’ρχεσαι.
Είναι σαν το σκάσιμο της μυγδαλιάς.
Σαν το πανί που πλέει στο λιμάνι.
Σαν κελάηδισμα, σαν γέλιο πρωινό.
 
Να σε περιμένω είναι σαν να ξανάρχομαι στη γη.
Στο δρόμο μην αργείς. Είναι γιομάτοι Φαίακες,
είναι γεμάτοι πλάνεμα, οι δρόμοι.
Οι δρόμοι γλιστρούν, χυμούν αρπαχτικοί
και κλέβουν.
Μην αργείς.
 
Μην αργείς. Γιατί, ώσπου να ’ρθεις,
θα περπατήσω όλη την Υδρόγειο του πόνου μου.
Θα περπατήσω όλα τ’ αγκάθια, κι όλους τους γκρεμούς.
Γιατί να περιμένω είναι σαν να πεθαίνω.
Γι’ αυτό: Μην αργείς.


Μενέλαος Λουντέμης  /  "Κραυγή στα πέρατα" 

Το λίγο του χρόνου - Κλείτος Κύρου

Κάτι βαθιές σιωπές παράξενες ηχούν 

Παραμερίζεις τα κλαδιά
βλέπεις τώρα τα πράγματα πιο σφαιρικά
ωστόσο πάλι δεν κατανοείς
τα σημαίνοντα του κόσμου ετούτου
τελικά δεν ήμασταν γι’ αυτήν εδώ τη ζωή
σίγουρα μας κράτησαν λάθος τραπέζι 

Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει
Το λίγο του χρόνου έχεις κατανοήσει
Σε ποια οριακά σημεία βρίσκονται
Τα φιλιά
Και τα λόγια 

Κλείτος Κύρου  /  "Ο πρωθύστερος λόγος" 


 

Κατερίνα - Μαρία Αργυρακοπούλου

               Στην αδερφή μου Κατερίνα

Χειμωνιάτικο απόγευμα
μ’ ένα μακρύ βαρύ παλτό
κασκόλ κι ομπρέλα
περιπλανήθηκα ξανά
στων αναμνήσεων τις σκέψεις.
Βάδιζα γρήγορα
πολύ γρήγορα
ώστε να αποφύγω τη βροχή
που σμίγει με το βλέμμα μου
κάθε φορά που παρευρίσκομαι
μες στα στενά των Ιλισίων.
Εκεί που κάποτε κάναμε όνειρα
για μας
για τους πολλούς
για τους αποκλεισμένους
σίγουροι πως θα τον αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα τον αλλάξουμε τον κόσμο Κατερίνα μου
αυτό ποθούσαμε
αυτό λέγαμε
αυτό συνεχίζω να σου λέω
όπως τότε
και τώρα
παρόλο που Εσύ
μας άφησες νωρίς.


Μαρία Αργυρακοπούλου  /  "Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Αμοργός (Αποσπάσματα) - Νίκος Γκάτσος

 [Τι να μου κάμει η σταλαγματιά
που λάμπει στο μέτωπό σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου
έγραψε ο κεραυνός τ’ όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου
έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχθη την υγρή
μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός
και πρέπει να τον περάσεις
[…Και να διαβείς αντίπερα
να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Να βρεις μίαν άλλη θάλασσα
μίαν άλλη απαλοσύνη]

 [Μέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς
βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Παρ  το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Κι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Κι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου
πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη] 

[Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα ‘ναι η ζωή
με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Με το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Με το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Με το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό
σ’ ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν’ ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές
λίγο κρασί για τη θύμηση
λίγο νερό για τη σκόνη]
 
[Το ξέρω είσαι μία φλέβα γυμνή
κάτω από το φοβερό βλέμμα του ανέμου
είσαι μία σπίθα βουβή
μέσα στο λαμπερό πλήθος των άστρων]
 
[Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Εγώ που κάποτε σ’ άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ’ αγκάλιασα
και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους]

  
Νίκος Γκάτσος  /  "Αμοργός" 

Εκμυστήρευση - Τάσος Λειβαδίτης

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου: έζησε στα σύνορα
μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για πράγματα μακρινά που
είδε κάποτε σ’ ένα αβέβαιο όνειρο.


Τάσος Λειβαδίτης

"Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου" 
 

Το φως σου - Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη

Το φως σου ενδύομαι 
τον αρχέγονο λόγο σου 
καθώς ερωτόληπτοι στίχοι 
παρεισφρέουν εντός μου 
κοινωνώντας το πάθος. 

Ταξιδεύεις το όνειρο 
συνομιλείς με τις μνήμες 
διαταράσσεις τις σκέψεις 
καθόσον μ’ αγγίζεις 
ως μύστης 
ως άνεμος 
ως φως της ζωής αναστάσιμο. 


Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη 

Ένα ξερό δαφνόφυλλο - Κώστας Καρυωτάκης

Ένα ξερό δαφνόφυλλο την ώρα αυτή θα πέσει,
το πρόσχημα του βίου σου, και θ’ απογυμνωθείς.
Με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς,
που το χειμώνα απάντησε στου δρόμου εκεί τη μέση. 

Κι αφού πια τότε θα ’ναι αργά νέες χίμαιρες να πλάσεις
ή ακόμη μια επιπόλαιη και συμβατική χαρά,
θ’ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά,
κι όλη τη ζωή κοιτάζοντας, ήρεμα θα γελάσεις.


Κώστας Καρυωτάκης 

Το γράμμα - Σίμυ Αμουργιανού

Το γράμμα που περίμενα ήρθε.
Ο ταχυδρόμος το έριξε
κάτω από την εξώπορτα. 

Ρίγησε το πάτωμα.
Κι η παραλήπτης του. 

Αποστολέας και παραλήπτης
το ίδιο και το αυτό πρόσωπο.

Μου έστειλα γράμμα. 
Ήθελα να νιώσω την αίσθηση 
του λαμβάνειν.. 


Σίμυ Αμουργιανού 

Γράφω - Πρόδρομος Μάρκογλου

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σκοτεινό φως ανερμήνευτο
Καμιά αλήθεια δεν σε διαπερνά
Κι έτσι οι χρησμοί ποτέ δεν τελειώνουν 

Με λέξεις σφιγμένες στα δόντια γράφω
Για τη διαρπαγή του αίματος και των ονείρων
Καθώς καμιά ανάγκη δεν διαρκεί
πέρα απ’ την ηδονή
Επιθυμίες αρχέγονες ελπίζουν
στη σωτηρία του κόσμου 

Με χέρια άδεια από δωρεές γράφω 

Νύχτα γεμάτη σιωπή, σαρκοβόρο φως ανερμήνευτο
Κάτω απ’ τα δέντρα περπατώ
Και στις φυλλωσιές ψιθυρίζει το άχρονο
Καθώς η λάμψη του φωτός πεπερασμένα ερμηνεύει τη φωνή μου
Στην ατέρμονη με παραδίνει κοινοκτημοσύνη του τίποτε. 

Άσπρες φυσάει λέξεις, λευκές, η Σελήνη άγραφες.


Πρόδρομος Μάρκογλου 

ΧΩΡΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ - Ηλέκτρα Στρατωνίου

Ξέρω πως είναι να ζητάς πατρίδα,
βάζεις σ’ ένα «μπόγο»
τα κόκαλα των προγόνων σου,
την ιστορία της γενιάς σου,
το αλφαβητάρι
και τα τραγούδια του τόπου σου,
την αγκαλιά, τα χάδια των γονιών σου!
Υστερα… ξεχνάς επίτηδες
στο συρτάρι της ντουλάπας
την ταυτότητα με τ’ όνομά σου,
αλλάζεις το Χασάν με Γιάννη
και μετά γονατίζεις και κλαις!…
Κλαις το περιβόλι με τις πορτοκαλιές
που δε θα φυτέψεις,
το πηγάδι που δε θα σκάψεις στην αυλή σου
και την κούνια που θα ‘φτιαχνες
στης μυγδαλιάς τον κλώνο
να παίζουν τα καλοκαίρια γελώντας τα παιδιά σου!
Φυλακίζεις όλα τα όνειρα
στο μικρό σου δωμάτιο
και φεύγεις!
Χασάν που έγινες Γιάννης μην κλαις!…
Άκουσέ με, ξέρω καλά πως είναι να ψάχνεις
άλλη πατρίδα… κι αυτή
μόλις πατάς τα σύνορά της
να σου φωνάζει
«Αλτ» ψηλά τα χέρια…
«Ακίνητος»… «Ααλτ»!!!


Ηλέκτρα Στρατωνίου 

Πνιγμένη στις διέσεις - Νίκη Βλάχου

Ένας ήχος πνιγμένος στις διέσεις,
ένα κόκκινο βιολί ντροπαλών χεριών,
ένα μήνυμα που χάνεται.
Μια δοξαριά μεθυσμένη στις σκέψεις, 
δυο κυανοί πλανήτες βροχερών ματιών,
ένα χαμόγελο που μαραίνεται
κι ένα φεγγάρι που δε φαίνεται.


Νίκη Βλάχου 

"Μυχιοθήκη"

Κατά συρροήν αδράνεια - Τάκης Τσαντήλας

Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι
μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα,
προσπάθησε τουλάχιστον 

Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους
τους θανάτους στο κατώφλι σου
ή να θεωρείς ως αυτονόητα
τα κατά συρροήν ξενύχτια
που διάγεις μες στα μνήματα
παρέα με σκιές
και με χορταριασμένες θύμησες 

Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο
και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι
για τ' άστρα που πενθούν
κι αυτομολούνε για το άγνωστο
τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν
μέσα στις εγκοπές του νου
και θ' αναβάλλουν διαρκώς
το συναπάντημά μας με το ποίημα 

Όσο σιωπάς
μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο
μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως 


Τάκης Τσαντήλας  /  "Αλκυονίδες μνήμες" 

 

ΠΑΘΗΤΙΚΟ - Νατάσα Χατζιδάκι

Μπορεί η ζωή σου
να ‘ναι δύσκολη
κι εγώ να κάνω λάθος
στις επιχωματώσεις των ημερών μου
Πάλι σκέφτομαι
θα ‘ναι μια καλή αστυνόμευση
να τελειώνεις
χωρίς λύπη
ό,τι νόμιζες
πως άξιζε τον κόπο
να κλάψεις


Νατάσα Χατζιδάκι