Εφτάστερο - Παντελής Μπουκάλας

Εφτάφωτη λυχνία η αγάπη
Να φλέγεται
να φέγγει όσο καίει
- σήμα ακοίμητο,
από τον πόνο ιερωμένο.
Ο καπνός της, κομμάτια φως,  
πυκνά που να τ’ αγγίζεις, πέτρα.
Και τ’ αναλώνει όλα.
Λέξεις και θώρακες,
το φόβο και την τύψη και τον πανικό,
ό,τι ανθρώπινο.
Γιατί πιο πριν και πιο μετά
το πιο ανθρώπινο:
η αγάπη -
εφτάφωτη λυχνία.
Που φλέγεται.
Και φέγγει όσο καίγεται.  


Παντελής Μπουκάλας

Ρήματα  /  Εκδόσεις Άγρα

Τ’ όνομά σου - Αγγελική Ελευθερίου

Έλεγα τ’ όνομά σου
χωρίς να σε θέλω τίποτα
Μ’ άκουγες δε μ’ άκουγες
φώναζα τ’ όνομά σου
σαν τα παιδιά που παίζοντας μιλάνε μόνα
χωρίς να περιμένω τίποτα
έλεγα και ξανάλεγα
το όνομά σου
έτσι για να τ’ ακούω
καθώς σε έπλαθα
Τώρα όλο εκείνο τον καφέ
να συλλογιέμαι
που χρώσταγα του καφετζή
όταν το μαύρο σύννεφο
μου ’δωσε μια
και βρέθηκα στην άλλη άκρη
με τ’ όνομά σου αιμόφυρτο
μες στη φωνή μου


Αγγελική Ελευθερίου  /  Ωδίνες 

Τα ποιήματα (1978-2011)  /   Εκδόσεις. Γαβριηλίδης 

Θεσσαλονίκη - Νίκος Καββαδίας

Ήτανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή. -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το Fore Peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί :

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ".
Αύριο, σαν τότε, και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.


Νίκος Καββαδίας  / Πούσι / Εκδόσεις Κέδρος   

Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά. 

Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας. 

Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή. 

Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο. 

Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται. 

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.


Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ 

Η ανορεξία της ύπαρξης  /  Εκδόσεις Καστανιώτης 

Σπασμένο καράβι - Γιάννης Σκαρίμπας

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθειά
έτσι να ‘μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι.
Να ‘ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω - γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω. 
Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να ‘ναι
και τα βράχια κατάπληχτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε.
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι. 

Έτσι να ‘μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να ‘μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι.


Γιάννης Σκαρίμπας 

Ουλαλούμ, Ευατούληδες, Βοϊδάγγελοι / Εκδόσεις Κάκτος 

Πλειοδότης - Βασιλική Νικοπούλου

Έχω μια ευδαιμονία.
Μια άριστη σχέση με τον δαίμονά μου.  
Τον ταΐζω τακτικά σκοτάδια και φωτιές,
να νιώθει οικεία την ανάσα μου, μη φύγει.
Τον προσκαλώ ανελλιπώς στα χείριστα,
μήπως ανταποδώσει την επίσκεψη και γράψω.
Του κάνω όλα τα χατίρια
και πάλι υπόχρεη στην ανάγκη του είμαι.
Γιορτάζω τον γενέθλιο μήνα του.
Του κάνω δώρα - ανέκδοτα και βιαστικά -
χωρίς περιτυλίγματα και φιόγκους
και τον προσέχω συνεχώς
μην πέσει έκπτωτος, σε κήπο παραδείσου.
Ύστερα δαίμονας τυπογραφείου γίνομαι
κι επιβιώνω…  


Βασιλική Νικοπούλου

ΕΚ-ΠΟΙΕΙΝ  / Χρόνος Εκδόσεις

Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού (απόσπασμα) - Νίκος Καρούζος

Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ’ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις – είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορά μου.


Νίκος Καρούζος  /  Ποιήματα 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ / ΣΥΓΡΟΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΜΩΝ 

Νανούρισμα - Θανάσης Τριαρίδης

Μην κοιμηθείς φεγγάρι μου, μη σβήσεις απ’ τον ξύπνο
μην κλείσεις το παράθυρό, μη μανταλώσεις πόρτες.

Μονάχα άφησ’ ανοιχτά, να μπει το αεράκι
να σου τυλίξει την καρδιά και να την ξεκαρδίσει.  

Να την ταΐσει στα πουλιά στα σβηστά αστέρια
να γίνει η νύχτα δάκρυα απ’ το παράπονό σου.

Και σαν χαράξει η αυγή και φύγει το φεγγάρι
να μην τρομάξεις να χαθείς, μες στους πορτοκαλιώνες.

Το μεσημέρι στις σπηλιές, το απόγευμα στα δάση
και σαν πυρώσει δειλινό, στα άγρια τα βράχια.

Κι ο κόσμος να περιγελά, πώς σ’ έχουν ξεκαρδίσει
κι εσύ να πέφτεις στον γκρεμό, στο μαύρο της αγάπης.


Θανάσης Τριαρίδης  /  Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα

 «Ποιήματα» 2018 - 2020  /  Εκδόσεις Gutenberg  

Ποινολόγιο - Στέλλα Γεωργιάδου

Για μια αφορμή ακόμη
ικέτεψε τη στέρηση
κι έκλεισε ερμητικά
τα μάτια 

Να ξαναρθεί το αγέρι εκείνο το αισθαντικό
κι ως πλάνο χέρι να τη νανουρίσει
Να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
Στη μέθη της αναμονής να τη βυθίσει
Να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
και σαν απελπισμένος εραστής 

Άλλη μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει
στο ποινολόγιο του μέλλοντος. 


Στέλλα Γεωργιάδου 

Μάσκα οξυγόνου  /  Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Φωνές - Κωνσταντίνος Καβάφης

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. 

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Ποιήματα  /  Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος