Θεμέλιο από δάκρυα

Θέλω να σε πλάσω με λέξεις
που καίνε και παραληρούν
εδώ στο παλαβόσπιτό μου.
Καθισμένος πάνω σε μια στραβοπόδαρη
ακτίνα του φεγγαριού
στο καπάκι ενός κόσμου που βράζει
ακούγοντας γέλια από αόρατες κοιλιές
σκάβω τη μεγάλη κραυγή των ανθρώπων.
Πάνω σου τα λόγια μου άφηνε να συνδέονται.
Υπάρχει ο έρωτας
όπως υπάρχουν στεναγμοί φυλακών
μ’ ένα μάτι τρελό κι αχαλίνωτο
π’ αγναντεύει την άβυσσο.
Υπάρχουν σεμνές σιωπές πλάι στο λυγμό
και το ψωμί ξεριζωμένο απ’ το σκληρό χώμα.
Υπάρχει η αγάπη
όπως υπάρχει μέσα στο ανάθεμα της εργατιάς
η εκμεταλλεύτρια τάξη 
και το απερίφραστο μπλε του θανάτου.
Υπάρχει ο έρωτας
όπως ο άνθρωπος χτισμένος
σ’ ένα θεμέλιο από δάκρυα.


Λευτέρης Πούλιος  

"ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΟΥΛΙΟΥ"  /  Εκδόσεις Κέδρος