Πίστευα πως είχε αφήσει το νησί
το δέρμα της
όμως ήταν ακόμα κατάφυτο
με ήλιο κι αλάτι -
μήπως κολυμπούσε σε κάποιον έρωτα;
Αυτό ήταν πάντα
το τρυφερό της μυστήριο.
Παιδευτήκαμε για λίγο
συζητώντας αργά
για μέλλοντες και σχέδια
ώσπου ένα χάδι της αργόσυρτο
σφράγισε το νηστικό μου βραχίονα
σα γραμματόσημο
στέλνοντας διάφανο
στο χημικό των ματιών
αυτό που δεν ειπώθηκε ποτέ.
Κι οι φωνές χαμήλωσαν
μέσα στη φωτοσκίαση
πλαταίνοντας το αμήχανο
δε χαιρετηθήκαμε·
μόνο γνέψαμε πεπρωμένο,
μας καλούσαν κόσμοι ασύμμετροι.
Εκείνο το μεσημέρι
ήμουν εξώτερος
και το πλακόστρωτο οικουμένη.
Θανάσης Κυρκόπουλος / "Η μετάγγιση"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου