αναστάτωσα
έτσι όπως μελτεμάκι καλοκαιρινό
ταρακουνά τα δέντρα της αυλής
και τ’ αφήνει γυμνά από φύλλα.
Προτιμούσα την ευθεία βολή-
το μαχαίρι της αλήθειας.
Στα μαλλιά μου που άγγιξε το χέρι σου
παρηγοριά, κατανόηση,
ενοχή και παράκληση.
Την αντάρτισσα περηφάνια μου
δεν λογάριασες
Ούτε σκέφτηκες πόσο πληγώνεται
ο ίσος άνθρωπος
Τον όρθιο η υποκριτική ευγένεια
πώς τσαλακώνει.
Μαρία Αποστόλου / "Ανυπότακτη ιστορία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου