Η σιωπή της νύχτας μού ξαναθύμισε
κοιμισμένα πλακόστρωτα και περιβόλια
κι αυτή τη μουσική
που κάνει τη σιωπή και κλαίει
Δεν ξέρω αν τα μαλλιά σου
βουρκώνουν ακόμα
όπως στις νύχτες
των περασμένων ανοίξεων
αν η ψυχή σου αρωματίζει πασχαλιές
στα παλιά καλντερίμια
Μα τώρα που έχω ξεμάθει
να ερωτεύομαι το πνεύμα σου
τι να σε κάνω πια…
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου