με το σχισμένο μου ρούχο
στη λαμπρή Σου γιορτή
Το μεταποιώ τα βράδια
με κόμπους συντριβής
και βελονιές ευγνωμοσύνης
μα ποτέ δε γίνεται αντάξιο τέτοιας χαράς
Κάποιες φορές κοπιάζω
άλλες ραθυμώ
είναι, βλέπεις, οι έγνοιες του βίου πολλές
και οι περισπασμοί
Ρίξε μου περισσότερο φως κι Εσύ
Πώς να δουλέψω με τόσο σκοτάδι;
Κατερίνα Π. Ηλιοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου