τα επιμελώς διαρθρωμένα
εκεί που χτίζεις τη νύχτα
και αναπολείς το φως
σαν δώρο που ποτέ δεν πήρες,
στις μέσα φωτιές που σβήνεις
και αναζωπυρώνονται με ανέμους ασίγαστους,
στα μέσα δάκρυα,
αυτά που από χείμαρροι
γίνονται ποτάμια και σε πνίγουν
πριν αντικρίσεις τη θάλασσα,
χρωστάς έναν λόγο και μία σιωπή.
Χρωστάς ένα όνειρο
και μια Αγάπη,
χρωστάς ένα λουλούδι
και λίγο Ουρανό...
Βικτώρια Κουσίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου