στων φεγγαριών τα περάσματα
με ανθισμένα γιασεμιά
να κερνούν την άνοιξη ώρα δειλινού
Με χρώματα φρεσκοβαμμένα
μετά τις οδύνες τ' ουρανού
και της βροχής το δάκρυ
Εκεί ήταν που δίναμε τα πρώτα μας ραντεβού
Άλλοτε πάλι με το ένα τέταρτο του φεγγαριού
πλάθαμε τους αιώνες
όνειρα κι άστρα κυλούσαν βιαστικά
ανάμεσα απ' τα δάχτυλά μας
όμως εμείς εκεί, με επιμονή καρτερούσαμε
το αόρατο της σκέψης αντάμωμα
Ήταν φορές που αργούσες να φανείς
στις φυλλωσιές ενθύμια σου άφηνα
κάτι τεράστια κίτρινα
φθινοπωρινά γράμματα
Άλλες πάλι αργούσα εγώ
κι εσύ ζωγράφιζες με σπρέι
συνθήματα / παράπονα
στης καρδιάς τα τοιχώματα
Σε χρόνο αόριστο έγιναν όλα
τότε που ο έρωτας συνάντησε τη ζωή
και παρέσυρε τον ενεστώτα
να γράψει την ιστορία μας από το μέλλον
Τότε που είχαμε
έναν ολάκερο αιώνα στο κατόπι μας
Ελένη Γούναρη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου