Βλέμμα Μπροστά - Γιώτα Τριανταφύλλου

Μονότονο χρώμα ο γυρισμός.
Άλλοθι, στην εχθρική συμφιλίωση που συνταιριάσαμε
στην ξεχασμένη απλότητα της μοναξιάς.
Μεγαλόπρεπο χάρισμα Φθινοπώρου, η αμφιβολία,
στην άδεια ζωή μας, υποθάλπει λύπη.
Βλέμμα μπροστά σε άβγαλτες ώρες,
φθαρμένες στο τίποτα του χρόνου,
σε οδούς, αναμνήσεις!
Αναπολεί, ευωδιές λουλουδιών σε ακροποταμιές,
χωρίς το γκρίζο του δρόμου, με τόσες λακκούβες,
άναρχα,
βγαλμένες από θλιβερό κάδρο.


Γιώτα Τριανταφύλλου / Κατάθεση ψυχής / Εκδόσεις Διάνοια 

Ο ποιητής - Τζένη Μαστοράκη

Πρέπει να 'ναι δύσκολη
η δουλειά του ποιητή.
Προσωπικά, δεν το ξέρω.
Εγώ σ' όλη μου τη ζωή
έγραφα μόνο
κάτι μακριά, απελπισμένα γράμματα
για τις άνυδρες συνοικίες,
τα 'κλεινα σε μπουκάλια
και τα πετούσα στους υπόνομους.


Τζένη Μαστοράκη

Διόδια  /  Εκδόσεις Κέδρος

Αποδημίες - Ευαγγελία Τάτση

Ένα σμήνος πουλιά
που έχασε τον δρόμο του
βρίσκεται τώρα μέσα στο κεφάλι μου∙
άκου, μου λένε
αυτός ο άχρηστος άνεμος
δεν βγάζει πουθενά
έξω δεν έχει βορρά
ούτε και νότο
καλύτερα εδώ στη λιμνοθάλασσα∙
ας είναι.


Ευαγγελία Τάτση 

Φυτά εσωτερικού χώρου  /  Εκδόσεις Βακχικόν 

Σαν άλλοι - Τάκης Τσαντήλας

Θα ξανασμίξουμε ίσως
σε κάποια
απ’ τις απρόσμενες μεταβολές του καιρού
από ανάγκη να κατευνάσουμε τη συννεφιά
που μας φράζει την όραση
ή από επιθυμία να διασχίσουμε
παρέα τη νύχτα μας
σαν άλλοι ωστόσο
ξένοι κι απόμακροι
ακροβατώντας ασυναίσθητα στο κενό
με μια έκδηλη συστολή
και μια παγερή αμηχανία
να διαπερνάει βαθιά τα αγγεία μας
μην ξέροντας τι να πούμε
πώς να το πούμε
αδυνατώντας να αντικρύσουμε
τόσα πράγματα
τόσα θέματα
τόσα ποιήματα
που δεν τολμήσαμε ν’ αγγίξουμε
- κατ’ ουσίαν - ποτέ.


Τάκης Τσαντήλας 

Ενθύμια Κίρκης  /  Χρόνος Εκδόσεις

Θα με βρεις - Βασίλης Τσακίρογλου

Γιατί απορείς, όταν σου λέω
πως δεν χάνομαι σε τοπία κατακλυσμού! 

Όταν με επιθυμήσεις, αναζήτησέ με
στο ανοιξιάτικο χαμόγελο
του κάστρου της Μονεμβασιάς
και στο μελαγχολικό φθινόπωρο
της λαγνοπόθητης Μονμάρτης.
Στην νωχελική παλίρροια
των νερών του Ευρίπου
και στα λυπημένα βλέμματα
τω δειλινών της Λευκάδας.
Στην απροσποίητη τρυφεράδα
του χιονολάτρη Παρνασσού
και στο κρυφό ακρογιάλι
στα πόδια του Ελικώνα.
Στα βουβά σφυρίγματα των
τρένων πουν δεν έφυγαν
και στη φλυαρία των πουλιών
της διπλανής λεύκας. 

Να ξέρεις,
είμαι κρυμμένος απρόσεχτα
στο ανάγλυφο αρχιπέλαγος των ματιών σου
για να με βρίσκεις εύκολα
πάνω στην ερημιά που αφήνουν τα κύματα
ανάμεσα στο πλοίο που φεύγει
και στο πλοίο που έρχεται. 


Βασίλης Τσακίρογλου 

Άλφα όπως Αγαπώ  /  Χρόνος Εκδόσεις

Κάπως ακατέργαστη - Γιάννα Κουκά

Θέλω να μάθω
να σου γράφω
σαν πιωμένη
σαν να είμαι
τέρμα από σένα μεθυσμένη
να έχω το θράσος
να σου πω
να,
πάρε,
σου ξεγυμνώνω την αλήθεια
πιες με
απ’ το χαρτί και το μελάνι
σ’ αυτό το κουρελόχαρτο
είναι όσα θέλω να σου πω
αυτή μάλιστα
θα έλεγα μια κάπως ακατέργαστη
από έρωτά μου αλήθεια
τα άλλα να ‘χαμε με να λέγαμε δηλαδή
με πνίγουν


Γιάννα Κουκά

Τραύμα εξοφλήθηκε  /  Εκδόσεις Ενύπνιο

Έπαρση του μεσημεριού - Κώστας Παπαγεωργίου

Μάταιη επιμονή∙ ν’ αναρριχάται στου ίσκιου του
την πιο ψηλή κορυφή το μεσημέρι. Τυφλά
ν’ ακροβατεί χωρίς ν’ αγνοεί του εγχειρήματός του
τη ματαιότητα. Καλά γνωρίζοντας πως στη φρενήρη
ακινησία της μιας στιγμής, μες στην καρδιά του
αιμορραγώντας φως θα τσακιστεί.


Κώστας Παπαγεωργίου

Η λύπη των άλλων  /  Εκδόσεις Κέδρος
 

Χείμαρρος - Εμμανουέλα Νινιράκη

Ποτάμι, να δεις!
Πλημμύρησε η νύχτα.
Πήρε την κουβέρτα
που με σκέπαζε,
μαζί.

Ποτάμι, να δεις!
Τα βλέφαρα δε μπόρεσαν
να κρατήσουν
την ορμή.


Εμμανουέλα Νινιράκη

Ραφές και ράμματα (Ποιητικό σημειωματάριο) / Αυτοέκδοση 

Μην κρατηθείς – Κατερίνα Γκιουλέκα

Βαδίζοντας στην όχθη
τα φύλλα έτριξαν·
σβήσου
έχει πει ο ποιητής
- με γενναιοδωρία -
ρυάκια δίπλα σου κυλούν
κλωνάρια σπάζουν
πέφτει η νύχτα απαλά
χωρίς αρχή
όλο αποκάμουν οι σκιές
σε ύπνο βυθίζονται οι πόνοι
ένα αεράκι μόνο ρυτιδώνει τα νερά
γκρίζα κι αυτά
κλειστά
ανοίγονται καινούργια μνήματα,
χαράξου κάπου 

και μετά
ο στίχος μένει


Κατερίνα Γκιουλέκα 

Πλάνης στην πλάνη της  /  Εκδόσεις Θίνες 

Γέννηση - Βίκυ Κατσαρού

Ως έκρηξη γεννήσεως
το κλάμα μου ακούστηκε.
Ως ανθός μαραμένος
Ξεριζώθηκα
απ' το γενετήσιο δέντρο
της θνητής μου μάνας.
Γεννήθηκα ξανά
στην παλιά γη
- άνθρωπος φθαρτός
με το σημάδι του Ουριήλ
κάτω απ' το στήθος.
Γεννήθηκα
και στη φούχτα μου κρατούσα
ένα ηλιοβασίλεμα ολάκερο,
το ακάνθινο στεφάνι του
ήδη τρόχιζε
την ύπαρξή μου.
"Να σας ζήσει" άκουσα·
οι μέρες του Θέρους μου
είχαν κιόλας ξεκινήσει.


Βίκυ Κατσαρού
 
Τα κεράσια της Εύας  /  Εκδόσεις Ιωλκός 

Που φτάνει ο πέλεκυς - Κώστας Ριζάκης

Η τεφρή μου ηλικία
πελεκάει κάθε τόσο στιγμές
να ορμήσουν
της πίκρας κλαράκια
στο αύριο
να δεθεί φυλλαράκι
κ’ η ορφάνια του χτες

και χλωρός στη φωτιά που με τύλιξε

να μην καίω


Κώστας Ριζάκης  /  Ο βυθός μου τα πράγματα

Επιτάφιος δρόμος (Ποιήματα Α' 1985 – 2010) / Οι εκδόσεις των φίλων
 

Λίμνη - Θανάσης Κουτλής

Χάθηκε αργά
ανάμεσα στα πεύκα
στον νοτισμένο αέρα
του βραδιού

Μόνος κοιτάζω
τα νερά της λίμνης
να ‘ρχονται
και να φεύγουν οι εποχές
και μάταια γυρεύω
να ξεχάσω


Θανάσης Κουτλής

Του φθινοπώρου και της λησμονιάς / Εκδόσεις Οιωνός

Άτιτλο - Λίλλυ Ιουνίου

Εμείς θα ζούμε σε τόπους
με δεκατρία φεγγάρια·
θα πηγαίνουμε βόλτες πέρα από τον ήλιο.
Όταν κουμπώνουμε
θα αλλοιώνεται ο χωροχρόνος
και θα ασχολούμαστε μόνο με τα σημαντικά:
Τα πρόσωπά μας αντίκρυ 
τα μικρά μας τεράστια θαύματα
τα συγχρονισμένα μας θέλω
τις φευγαλέες στιγμές ποίησης.


Λίλλυ Ιουνίου

Ωκεάνιο συναίσθημα  /  Εκδόσεις Ελκυστής 

Ψήγματα - Δημήτρης Καταλειφός

Εξορίζω από τα χείλη το πολύ
- μαζί και το φιλί -
μετοικώντας
σε κελί ολιγάρκειας.
Τα μάτια λιτοδίαιτα,
αντέχουν στο ημίφως.
Αρκεί να βρουν
στα ψήγματα του ήλιου
κάποιο ξέφτι πίστης
να τα κρατήσει ανοιχτά.  


Δημήτρης Καταλειφός

Πίσω από τζάμια θολά  /  Εκδόσεις Πατάκη

Όταν οι άνθρωποι θα στραγγαλίζονται μονάχοι - Αργύρης Χιόνης

Θα ‘ρθει μια μέρα που οι άνθρωποι
θα μισήσουν τόσο τον εαυτό τους,
ώστε θα σφίγγουν με τα χέρια το λαιμό τους
και θα στραγγαλίζονται μονάχοι τους.
Λίγο πριν απ’ το τέλος,
θα παραλύουν και θα λύνονται τα χέρια τους.
Θα συνέρχονται
και θα ξαναρχίζουν.
Αυτό θα γίνεται επ’ άπειρον
και θα ‘ναι η κόλαση
που κανείς δεν προφήτεψε ως τώρα.


Αργύρης Χιόνης

Η φωνή της σιωπής / Ποιήματα 1966 - 2000 / Εκδόσεις Νεφέλη

ΠΑΡΑΔΟ(Σ/Χ)Η - Ιωάννα Λιούτσια

Ο στεγνός ιδρώτας σου πάνω στο σώμα μου
Τα λιπαρά φιλιά σου
Το άνοιγμα της χούφτας
Το λιγωμένο βλέμμα
Το ψέμα που σου λέω
Η γλώσσα σου στ’ αυτί μου
Η αγκαλιά σου μετά το σεξ
Το χάδι στα μαλλιά μου
Να με κρατάς, πριν φύγω, απ’ τη μέση ενώ βιάζομαι.

Να μερικά πράγματα που σ’ απεχθάνομαι γι’ αυτά
μα που, αν ήσουν άλλος, θα τ’ αγαπούσα.


Ιωάννα Λιούτσια

Ανοιχτά φωνήεντα και δαγκωμένα σύμφωνα / Εκδόσεις Θράκα 

Μιλούσες για πράγματα - Γιώργος Σεφέρης

Μιλούσες για πράγματα που δεν τα ‘βλεπαν
κι αυτοί γελούσαν 

Όμως να λάμνεις στον σκοτεινό ποταμό
Πάνω νερά
Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο
Στα τυφλά, πεισματάρης
Και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα
Σαν το πολύροζο λιόδεντρο
Άφησε κι ας γελούν
Και να ποθείς να κατοικήσει κι ο άλλος κόσμος
Στη σημερινή πνιγερή μοναξιά
Στ’ ορφανισμένο του ο πάρο
Άφησέ τους 

Ο θαλασσινός άνεμος κι η δροσιά της αυγής
Υπάρχουν χωρίς να το ζητήσει κανένας.


Γιώργος Σεφέρης 

Ποιήματα  /  Εκδόσεις Ίκαρος 

Πρεσβυωπία - Ευτυχία Κατελανάκη

Ατενίζαμε ώρες μακρινά οράματα.
Ήταν όλα ξεκάθαρα.
Εκεί ήταν ο δρόμος.

Ούτε που σκεφτήκαμε το ταξίδι.
Ούτε που καταλάβαμε τη θολούρα του παρόντος.

Εμείς
καταραμένες να βλέπουμε μόνο τα μακρινά κι όμορφα,
αδυνατούμε να κοιταχτούμε τώρα χωρίς γυαλιά.


Ευτυχία Κατελανάκη

Ασθμένοντας  /  Εκδόσεις Βακχικόν

Εφτάστερο - Παντελής Μπουκάλας

Εφτάφωτη λυχνία η αγάπη
Να φλέγεται
να φέγγει όσο καίει
- σήμα ακοίμητο,
από τον πόνο ιερωμένο.
Ο καπνός της, κομμάτια φως,  
πυκνά που να τ’ αγγίζεις, πέτρα.
Και τ’ αναλώνει όλα.
Λέξεις και θώρακες,
το φόβο και την τύψη και τον πανικό,
ό,τι ανθρώπινο.
Γιατί πιο πριν και πιο μετά
το πιο ανθρώπινο:
η αγάπη -
εφτάφωτη λυχνία.
Που φλέγεται.
Και φέγγει όσο καίγεται.  


Παντελής Μπουκάλας

Ρήματα  /  Εκδόσεις Άγρα

Τ’ όνομά σου - Αγγελική Ελευθερίου

Έλεγα τ’ όνομά σου
χωρίς να σε θέλω τίποτα
Μ’ άκουγες δε μ’ άκουγες
φώναζα τ’ όνομά σου
σαν τα παιδιά που παίζοντας μιλάνε μόνα
χωρίς να περιμένω τίποτα
έλεγα και ξανάλεγα
το όνομά σου
έτσι για να τ’ ακούω
καθώς σε έπλαθα
Τώρα όλο εκείνο τον καφέ
να συλλογιέμαι
που χρώσταγα του καφετζή
όταν το μαύρο σύννεφο
μου ’δωσε μια
και βρέθηκα στην άλλη άκρη
με τ’ όνομά σου αιμόφυρτο
μες στη φωνή μου


Αγγελική Ελευθερίου  /  Ωδίνες 

Τα ποιήματα (1978-2011)  /   Εκδόσεις. Γαβριηλίδης 

Θεσσαλονίκη - Νίκος Καββαδίας

Ήτανε κείνη η νυχτιά που φύσαγε ο Βαρδάρης,
το κύμα η πλώρη εκέρδιζεν οργιά με την οργιά.
Σ' έστειλε ο πρώτος στα νερά να πας για να γραδάρεις,
μα εσύ θυμάσαι τη Σμαρώ και την Καλαμαριά.

Ξέχασες κείνο το σκοπό που λέγανοι οι Χιλιάνοι
- 'Αγιε Νικόλα φύλαγε κι Αγιά Θαλασσινή. -
Τυφλό κορίτσι σ' οδηγάει, παιδί του Modigliani,
που τ' αγαπούσε ο δόκιμος κι οι δυο Μαρμαρινοί.

Νερό καλάρει το Fore Peak, νερό και τα πανόλια
μα εσένα μια παράξενη ζαλάδα σε κινεί.
Με στάμπα που δε φαίνεται σε κέντησε η Σπανιόλα
ή το κορίτσι που χορεύει απάνω στο σκοινί :

Απάνω στο γιατάκι σου φίδι νωθρό κοιμάται
και φέρνει βόλτες ψάχνοντας τα ρούχα σου η μαϊμού.
Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται
σε τούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Ο ναύτης ρίχνει τα χαρτιά κι ο θερμαστής το ζάρι
κι αυτός που φταίει και δε νογάει, παραπατάει λοξά.
Θυμήσου κείνο το στενό κινέζικο παζάρι
και το κορίτσι που 'κλαιγε πνιχτά μες στο ρικσά.

Κάτω από φώτα κόκκινα κοιμάται η Σαλονίκη.
Πριν δέκα χρόνια μεθυσμένη μου 'πες "σ' αγαπώ".
Αύριο, σαν τότε, και χωρίς χρυσάφι στο μανίκι,
μάταια θα ψάχνεις το στρατί που πάει για το Depot.


Νίκος Καββαδίας  / Πούσι / Εκδόσεις Κέδρος   

Η ανορεξία της ύπαρξης - Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό
τα απαγορευμένα για μένα σώματα
δε μου χορταίνουν τη ματιά. 

Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας. 

Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή. 

Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο. 

Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται. 

Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου η πηγή.


Κατερίνα Αγγελάκη - Ρουκ 

Η ανορεξία της ύπαρξης  /  Εκδόσεις Καστανιώτης 

Σπασμένο καράβι - Γιάννης Σκαρίμπας

Σπασμένο καράβι να ‘μαι πέρα βαθειά
έτσι να ‘μαι
με δίχως κατάρτια με δίχως πανιά
να κοιμάμαι.
Να ‘ν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική
γύρω - γύρω
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί
που θα γείρω. 
Να ‘ν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά
έτσι να ‘ναι
και τα βράχια κατάπληχτα και τ’ αστέρια μακριά
να κοιτάνε.
Δίχως χτύπο οι ώρες και οι μέρες θλιβές
δίχως χάρη
κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μες σε νύχτες βουβές
το φεγγάρι. 

Έτσι να ‘μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να ‘μαι
σ’ αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι.


Γιάννης Σκαρίμπας 

Ουλαλούμ, Ευατούληδες, Βοϊδάγγελοι / Εκδόσεις Κάκτος 

Πλειοδότης - Βασιλική Νικοπούλου

Έχω μια ευδαιμονία.
Μια άριστη σχέση με τον δαίμονά μου.  
Τον ταΐζω τακτικά σκοτάδια και φωτιές,
να νιώθει οικεία την ανάσα μου, μη φύγει.
Τον προσκαλώ ανελλιπώς στα χείριστα,
μήπως ανταποδώσει την επίσκεψη και γράψω.
Του κάνω όλα τα χατίρια
και πάλι υπόχρεη στην ανάγκη του είμαι.
Γιορτάζω τον γενέθλιο μήνα του.
Του κάνω δώρα - ανέκδοτα και βιαστικά -
χωρίς περιτυλίγματα και φιόγκους
και τον προσέχω συνεχώς
μην πέσει έκπτωτος, σε κήπο παραδείσου.
Ύστερα δαίμονας τυπογραφείου γίνομαι
κι επιβιώνω…  


Βασιλική Νικοπούλου

ΕΚ-ΠΟΙΕΙΝ  / Χρόνος Εκδόσεις

Σχέδιο για το μέλλον του ουρανού (απόσπασμα) - Νίκος Καρούζος

Έρωτα με κατοίκησες πολύ
φύγε απ’ αυτό το σπίτι.
Δεν έχει ούτ’ ένα παράθυρο να βγει
στα δέντρα η ερημιά μου
σκόνες μονάχα και σύνεργα της ψυχής.
Οι άγιες εικόνες δεν υπάρχουν
έρωτα μη σημαίνεις πια.
Πρέπει ν’ αρχίσω απ’ τη λησμονιά.
Μη δείχνεις – είμαι ο ανώφελος το ξέρω
σώμα για θάνατο και θάνατο
που ελπίζει σ’ ένα φύλλο δέντρου.
Η φωνή μου λυγίζει.
Αλλά δεν παραδίδομαι αντίκρυ
σ’ αυτή τη δύση τρομαγμένος
εγώ με όλο το αίμα μου
έτσι όπως πόνεσα στους δρόμους ατελείωτα
με τόσο σπαραγμό στα σύνορά μου.


Νίκος Καρούζος  /  Ποιήματα 

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΟΥΖΟΣ / ΣΥΓΡΟΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ / ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΜΩΝ 

Νανούρισμα - Θανάσης Τριαρίδης

Μην κοιμηθείς φεγγάρι μου, μη σβήσεις απ’ τον ξύπνο
μην κλείσεις το παράθυρό, μη μανταλώσεις πόρτες.

Μονάχα άφησ’ ανοιχτά, να μπει το αεράκι
να σου τυλίξει την καρδιά και να την ξεκαρδίσει.  

Να την ταΐσει στα πουλιά στα σβηστά αστέρια
να γίνει η νύχτα δάκρυα απ’ το παράπονό σου.

Και σαν χαράξει η αυγή και φύγει το φεγγάρι
να μην τρομάξεις να χαθείς, μες στους πορτοκαλιώνες.

Το μεσημέρι στις σπηλιές, το απόγευμα στα δάση
και σαν πυρώσει δειλινό, στα άγρια τα βράχια.

Κι ο κόσμος να περιγελά, πώς σ’ έχουν ξεκαρδίσει
κι εσύ να πέφτεις στον γκρεμό, στο μαύρο της αγάπης.


Θανάσης Τριαρίδης  /  Θα μας ξεπλύνει η θάλασσα

 «Ποιήματα» 2018 - 2020  /  Εκδόσεις Gutenberg  

Ποινολόγιο - Στέλλα Γεωργιάδου

Για μια αφορμή ακόμη
ικέτεψε τη στέρηση
κι έκλεισε ερμητικά
τα μάτια 

Να ξαναρθεί το αγέρι εκείνο το αισθαντικό
κι ως πλάνο χέρι να τη νανουρίσει
Να ξελογιάσει τις ώρες της φυγής
Στη μέθη της αναμονής να τη βυθίσει
Να εισχωρήσει στα μυστήρια της σαρκός
και σαν απελπισμένος εραστής 

Άλλη μια χαρακιά ευτυχίας να προσθέσει
στο ποινολόγιο του μέλλοντος. 


Στέλλα Γεωργιάδου 

Μάσκα οξυγόνου  /  Εκδόσεις Γαβριηλίδης

Φωνές - Κωνσταντίνος Καβάφης

Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πεθάναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους. 

Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψη τες ακούει το μυαλό. 

Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρινή, που σβήνει.


Κωνσταντίνος Καβάφης 

Ποιήματα  /  Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος 

Κυρίως - Μαρία Λαϊνά

Γλυκαμένη από τον θυσανωτό
μπλε της ψίθυρο
η ποίηση
κυρίως
δυναμώνει τον ήχο
της σιωπής.


Μαρία Λαϊνά

Σημεία στίξεως  /  Εκδόσεις Στιγμή

Σάρκινος λόγος (ΙV) - Γιάννης Ρίτσος

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,
θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.
Όμως εγώ δε θα ’χω πια φωνή να τα μιλήσω.
Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα
να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,
κι υστέρα μαζευόσουν στο κρεβάτι
ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.
Σταύρωνες τα χέρια σου
γύρω στα γόνατά σου, αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα
τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα.
Να με θυμάσαι - μου ’λεγες - έτσι·
έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου·
με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου 
- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω.
Λοιπόν, πώς να ’χω πια τη φωνή.
Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι
κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.


Γιάννης Ρίτσος 

Τα ερωτικά  /  Εκδόσεις Κέδρος 

Επιθυμίες - Ελένη Βακαλό

Τη νύχτα
Που κυλάνε στους ώμους
Λυμένοι σπασμοί
Σε ήθελα
Να χαϊδέψεις
Με βλέφαρα γυμνά
Το κορμί μου
Σκοτεινός και βουβός
Να σαρώνεις τον άνεμο
Και να ’ρχεσαι
Βαρύς σα σιωπή
Κι απλά
Θα σε δεχτώ


Ελένη Βακαλό 

Πριν από το λυρισμό  /  Εκδόσεις Συμείον