Χαράματα - Κριστιάν Νίρκα

Χαράματα, το χρώμα του ουρανού,
μου θυμίζει το άρωμα της παιδικής μου ηλικίας.
Όταν ήμασταν αθώοι.
Πριν βρωμίσει το κορμί και η ψυχή με καταχρήσεις.
Πριν μάθουμε να πατάμε πάνω σε πτώματα
χωρίς να κοιτάμε.
Θυμάμαι ώρες - ώρες πως είναι να είσαι άνθρωπος.
Να αγγίζεις και να νιώθεις.
Να τρως και να γεύεσαι.
Να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι.
Να κλαις.
Τι ωραία αίσθηση να κλαις.
Αδειάζουν οι ωκεανοί από νερό
και τα ναυάγια βλέπουν λίγο ήλιο στα σκαριά τους,
λίγο αέρα και πάλι στα πανιά.
Με συναρπάζουν ακόμα κάπως τα πεφταστέρια.
Κυρίως επειδή δεν είναι ούτε αστέρια, ούτε και πέφτουν.
Είναι κομματάκια σκόνης που παγιδεύονται
από την βαρυτική έλξη της γης
και καίγονται στην ατμόσφαιρά της.
Πάντα φανταζόμουν πως φλέγονται με ένα «τσαφ».
Αυτό το «τσαφ» με συγκινεί που κάνει ένα σώμα
με την διάμετρο ενός κόκκου άμμου, να λάμψει τόσο πολύ.
Τι κι αν είναι για λίγο.
Καμία φορά λοιπόν, τα χαράματα, που όλοι κοιμούνται,
κάνω κι εγώ ένα «τσαφ».
Έτσι διακριτικά.
Σιωπηλά.
Ελπίζοντας πως θα βρεθώ για λίγο στο όνειρο ενός τρελού 
να γελάσουμε παρέα.

Κριστιάν Νίρκα 

Κέντημα - Βασιλεία Οικονόμου

Ράψε ένα στόμα στο μαξιλάρι
να καταγγείλει την αδιακρισία της μέρας
τον Ήλιο
τον κατά συρροή βιασμό του ύπνου μου
Ράψε δυο χέρια να σκάψουν το στρώμα
να πλαγιάσω με αυτούς που κληρονόμησαν σάβανο
-μόνο κλωστές εγώ κληρονόμησα-
Να κοιμηθώ
Το κέντημα στο ξύλο κελαηδούν τα πουλιά
-κάποτε κένταγε πουλιά η γιαγιά μου
τώρα αποδήμησαν στο συρτάρι
Βγάλε τη δαχτυλήθρα σου
το σ' αγαπώ να σκίζει τα χείλη
Βελόνες στις λέξεις βελόνες
στα δάχτυλα
Δε με χαϊδεύουν πια

 
Βασιλεία Οικονόμου  /  "Το υπόλοιπο της αφαίρεσης" 

 

Η λάμπα - Τάσος Λειβαδίτης

Κάθε φορά που αρχίζω να μιλώ,
ξέρω πως τίποτα δε θα πω:
τα λόγια θα με προδώσουν,
ο χρόνος θα προσπεράσει,
οι άλλοι θα σταθούν αδιάφοροι
έξω απ’ το σπίτι.
Ώσπου τέλος δε θα ΄μαι παρά κάποιος
που κρατώντας μια λάμπα,
πήγαινε από κάμαρα σε κάμαρα
φωτίζοντας τη λήθη.  


Τάσος Λειβαδίτης 

"Εγχειρίδιο ευθανασίας"

Αυτό που λείπει - Ξανθή Κούτρα

Αυτό που λείπει είναι που περπατούμε ανάλλαγοι
στη σκουριασμένη μιζέρια
Που δεν φορέσαμε ένα καλό ρούχο
ένα κόσμημα
Ούτε καν μια σεμνή φορεσιά
ένα κομμάτι γαλάζιο ουρανό για φυλαχτό
Είναι που δεν σεβαστήκαμε
τον δίκαιο θερισμό
την πολύτιμη απόχρωση των νεκρών φύλλων
Ούτε καν τα ντροπαλά μήλα
που σκύβουν στις φωτεινές λουρίδες του ήλιου
Είναι που δεν νιώσαμε την ειρήνη
απ` το καλό βουητό της κυψέλης
το μυστικό του χρυσού μελιού
Ούτε καν θυμόμαστε
την μέρα π` άνθισε το μελισσόχορτο
Είναι που αποφύγαμε
ν` ακούσουμε τι λένε τα μικρά σπουργίτια
Που δεν ανοίξαμε τα μάτια μας να δούμε
τους καθαρούς λόφους τις πλατιές κοιλάδες
πίσω απ` την αχνισμένη ομίχλη
Ούτε καν κρατήσαμε λίγους σπόρους
για τον χαρούμενο κήπο της Άνοιξης


Ξανθή Κούτρα 

Η σιωπή που ακολουθεί - Βύρων Λεοντάρης

Όχι μόνο τ` αθώα παράπονα,
που αναποδογυρίζουνε με μια κλοτσιά στο στήθος,
όχι μόνο οι φωνές, που τις ξαπλώνουν στις πλατείες,
όχι μόνο οι ανύποπτοι ενθουσιασμοί.
Πιο δυνατή είναι, πιότερο βαραίνει
η σιωπή που ακολουθεί,
η σιωπή των πεισμωμένων δρόμων, των κλειστών παραθυριών,
η σιωπή των παιδιών μπροστά στον πρώτο σκοτωμένο,
η σιωπή μπροστά στην ξαφνική ατιμία,
η σιωπή του δάσους,
η σιωπή του αλόγου δίπλα στο ποτάμι,
η σιωπή ανάμεσα σε δυο στόματα, που δεν μπορούν να φιληθούν,
κι εκείνη η “ενός λεπτού σιγή”,
που παρατείνεται και γιγαντώνεται
μες στις καρδιές, μες στους αιώνες,
η σιωπή που αποφασίζει
τι είναι να μείνει, τι είναι να χαθεί.


Βύρων Λεοντάρης  /  "Ψυχοστασία" 

Απώλεια - Λίνα Φυτιλή

Κάθε απώλεια του κόσμου
με συνέτριβε με πλάγιο τρόπο
προσφέροντάς μου την ίδια στιγμή
μια ελπίδα-
τόσο μάταιη, τόσο ψεύτικη,
τόσο μικρή,
τόσο μεγάλη, τόσο ύπουλη
τόσο αθώα
τόσο διψασμένη
για ζωή.


Λίνα Φυτιλή

Ατελεύτητη καθαρότητα - Τάκης Τσαντήλας

Η θωριά σου, αιώνες τώρα
με ξεναγεί στο ίδιο πάντα μέρος
εκεί που κύμα και θύελλα
κρατούσαν τον ύπνο μας ξάγρυπνο
και φαντάζαμε τόσο αθώοι
μέσα στις αμαρτίες μας.
Τότε που κρεμασμένοι στα σύννεφα
διανύαμε περιχαρείς
την απόσταση των σωμάτων μας
και τ’ αναβαπτίζαμε με κατάνυξη
στην ατελεύτητη καθαρότητα της ηδονής.
Νωπή ακόμα η μέθη απ’ το άνθος
που εμφύτευσες στο λώρο μου
καθώς η νύχτα άναβε με προσήλωση τ’ άστρα
κι η σελήνη ανίχνευε
τους απόκρυφους κήπους σου.


Τάκης Τσαντήλας  /  "Ενθύμια Κίρκης" 
 

Αναθύμηση - Μαρία Αργυρακοπούλου

Τη στιγμή που το φως
θα εισχωρεί απροσκάλεστο
στο βυθό της ματιάς σου
να θυμάσαι
πως η λάμψη του
(θα) είναι υπεύθυνη
για το γκρίζο
που θα θροΐζει.


Μαρία Αργυρακοπούλου

"Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Ενέργεια - Αλεξάνδρα Μπακονίκα

Το συνονθύλευμα των παθών μου είμαι.
Όσο τίποτα άλλο με εμπλουτίζει ο έρωτάς μας.
Κάθε πνοή ζωής συμπυκνώνει.
Έρωτας ανυπότακτα ορμητικός,
που δραπετεύει από περιορισμούς
και παρασέρνει.
Μια ενέργεια χαώδης.

Το συνονθύλευμα των παθών μου είμαι.


Αλεξάνδρα Μπακονίκα

"Η τελετουργία του χορού"  

Νεκρή ζώνη - Άρης Αλεξάνδρου

Με τις λέξεις σου να είσαι πολύ προσεκτικός, όπως είσαι ακριβώς μ' έναν βαριά τραυματισμένο που κουβαλάς στον ώμο.
Εκεί που προχωράς μέσα στη νύχτα μπορεί να τύχει να γλιστρήσεις στους κρατήρες των οβίδων μπορεί να τύχει να μπλεχτείς στα συρματοπλέγματα.
Να ψαχουλεύεις στο σκοτάδι με τα γυμνά σου πόδια
κι όσο μπορείς μη σκύβεις για να μη σούρνονται τα χέρια του στο χώμα.
Βάδιζε πάντα σταθερά σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις πριν σταματήσει η καρδιά του.
Να εκμεταλλεύεσαι κάθε λάμψη απ' τις ρυπές των πολυβόλων για να κρατάς σωστόν τον προσανατολισμό σου πάντοτε παράλληλα στις γραμμές των δυο μετώπων.
Ξεπνοϊσμένος έτσι να βαδίζεις σαν να πιστεύεις πως θα φτάσεις εκεί στην άκρη του νερού εκεί στην πρωινή την πράσινη σκιά ενός μεγάλου δέντρου.
Προς το παρόν, νά 'σαι πολύ προσεκτικός όπως είσαι ακριβώς μ' έναν μελλοθάνατο που κουβαλάς στον ώμο.

Άρης Αλεξάνδρου

Η λύπη του έρωτα - Γιάννης Κοντός

Σ’ ακούω με όλους τους πόρους μου
να τρέχεις σε ξένες πόλεις, με ρούχα χάρτινα
κάνοντας ένα θόρυβο
που προμηνύει μεγάλη θάλασσα. 

Επιστρέφω στο κλειστό κύκλωμα
 της ζωής μου. Στο κανάλι σιωπή.
Ταριχευμένες κινήσεις:
μια καρέκλα μετακινείται χωρίς λόγο,
ένα κρεβάτι κυλάει στο δρόμο. 

Στον τοίχο προβάλλεται η ίδια
μαγική εικόνα - δεν μπορώ
 να ξεχωρίσω τον κυνηγό - 

Κοιμάσαι με στόμα γεμάτο
μυστικά και βροχές.


Γιάννης Κοντός 

Άτιτλο 4 - Πελαγία Φυτοπούλου

Σήμερα θα σε αγαπήσω 
σαν κάποιον που δεν ξέρω 
ένας άγνωστος ή ένα δέντρο 
περισσότερο δέντρο 
ναι, δέντρο, θα πω 
πως είσαι δέντρο 
τα δέντρα είναι ευγενικά 
ακόμη κι όταν πέφτουν 
πάνω σου χωρίς τη θέλησή τους 
και ζητούν ασυλία 


Πελαγία Φυτοπούλου

"Μάθημα γεωγραφίας"