Η
θωριά σου, αιώνες τώρα
με ξεναγεί στο ίδιο πάντα μέρος
εκεί που κύμα και θύελλα
κρατούσαν τον ύπνο μας ξάγρυπνο
και φαντάζαμε τόσο αθώοι
μέσα στις αμαρτίες μας.
Τότε που κρεμασμένοι στα σύννεφα
διανύαμε περιχαρείς
την απόσταση των σωμάτων μας
και τ’ αναβαπτίζαμε με κατάνυξη
στην ατελεύτητη καθαρότητα της ηδονής.
Νωπή ακόμα η μέθη απ’ το άνθος
που εμφύτευσες στο λώρο μου
καθώς η νύχτα άναβε με προσήλωση τ’ άστρα
κι η σελήνη ανίχνευε
τους απόκρυφους κήπους σου.
Τάκης Τσαντήλας / "Ενθύμια Κίρκης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου