μου θυμίζει το άρωμα της παιδικής μου ηλικίας.
Όταν ήμασταν αθώοι.
Πριν βρωμίσει το κορμί και η ψυχή με καταχρήσεις.
Πριν μάθουμε να πατάμε πάνω σε πτώματα
χωρίς να κοιτάμε.
Θυμάμαι ώρες - ώρες πως είναι να είσαι άνθρωπος.
Να αγγίζεις και να νιώθεις.
Να τρως και να γεύεσαι.
Να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι.
Να κλαις.
Τι ωραία αίσθηση να κλαις.
Αδειάζουν οι ωκεανοί από νερό
και τα ναυάγια βλέπουν λίγο ήλιο στα σκαριά τους,
λίγο αέρα και πάλι στα πανιά.
Με συναρπάζουν ακόμα κάπως τα πεφταστέρια.
Κυρίως επειδή δεν είναι ούτε αστέρια, ούτε και πέφτουν.
Είναι κομματάκια σκόνης που παγιδεύονται
από την βαρυτική έλξη της γης
και καίγονται στην ατμόσφαιρά της.
Πάντα φανταζόμουν πως φλέγονται με ένα «τσαφ».
Αυτό το «τσαφ» με συγκινεί που κάνει ένα σώμα
με την διάμετρο ενός κόκκου άμμου, να λάμψει τόσο πολύ.
Τι κι αν είναι για λίγο.
Καμία φορά λοιπόν, τα χαράματα, που όλοι κοιμούνται,
κάνω κι εγώ ένα «τσαφ».
Έτσι διακριτικά.
Σιωπηλά.
Ελπίζοντας πως θα βρεθώ για λίγο στο όνειρο ενός τρελού
να γελάσουμε παρέα.
Κριστιάν Νίρκα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου