ανάμεσα στις φυλλωσιές, τα στάχυα και τον ουρανό
γιατί ήσουν άγγιγμα της θάλασσας που θα 'ρθει
απ’ τα παράθυρα να σχίσει τη σιωπή,
να αιχμαλωτίσει το φως,
μα συλλογίστηκα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το απόγευμα, καθώς κατέβαινα
στις ξύλινες εξέδρες και στους κήπους
που πλάγιαζαν σμίγοντας με τον ήλιο,
σε κατάλαβα
σελίδες άγραφες, κλειστά τετράδια να μου απλώνεις
κι όλο να στήνεις σκαλωσιές,
δε μίλησα
όλα είναι στάχτη
Αυτό το βράδυ που ο αέρας γέμισε
ψιθυρισμούς της θάλασσας
στον τσιμεντένιο εξώστη
στην έξαρση της ομορφιάς
με αποδεκάτισες με μια βραχνή κορνέτα,
δε σταμάτησα
θα γίνεις στάχτη.
Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου