κάθε που αρχίζει να σκληραίνει το χαμόγελό της.
Μου το λέει: πεθύμησα τη βροχή,
τον ήλιο πάνω απ’ τα βουνά ή ανάμεσα απ’ τα σύννεφα
και τον αγέρα που γεννιέται αδιάκοπα στα δάση
όλος αρώματα και ουσίες, γάλα και μουσική.
Την οδηγώ σαν ένα ελάφι κάθε που διψά
μπρος στον τρεχούμενο λαμπρό μαστό της αιωνιότητας,
ανανεώνει το αίμα – φως μέσα της
κi επιστρέφει στη ζωή πάλι,
μ’ έναν καινούριο τόνο αθανασίας στο χαμόγελό της.
Νικηφόρος Βρεττάκος / Απογευματινό Ηλιοτρόπιο
Τα ποιήματα - Δεύτερος τόμος - Εκδόσεις Τρία φύλλα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου