Βγάζει
τα πέπλα το σαξόφωνο
και στάλες στο παρμπρίζ
να χαμηλώσει η μουσική
πια μπαίνουν του χειμώνα
τ' αφρισμένα κύματα
φτωχοί κι ευτυχισμένοι γλάροι
και πάντα εσύ
φόντο και πρώτο πλάνο.
Δεν ξέρω πια να γράφω ποιήματα
μόνο μια λέξη
γυμνή και πρωτόγονη
χωρίς ενορχήστρωση
κάτι σαν "θάλασσα"
ή "σύμπαν"
ή "αγάπη"
πάλι και πάλι
αιωρείται και βουτάει
στους παγωμένους αφρούς
χωρίς οίκτο μαστίγιο.
Βλέπω την επερχόμενη τιμωρία
κι είμαι αφελής που νιώθω αθώος
σαν ινδιάνος των βράχων, που ενώ
ταγμένος ανιχνεύει τον ορίζοντα
βούρκωσε
πλημμύρισε
από νοσταλγία.
Δημήτρης Κοντογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου