Αγύρτης χρόνος - Τάκης Τσαντήλας

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
από τότε που απεκδύαμε
το πάθος μας στα σύννεφα
που ο σφυγμός μας συγχρονίζονταν στη θύελλα
κι ο ουρανός βαρύς
σκοτείνιαζε και βλαστημούσε 

Τότε που τα πεδία των μαχών
γέμιζαν από κραυγές
κι εξεγερμένα ποιήματα
που αψηφώντας τη φωτιά
πετροβολούσαμε τα πρόσωπα της καταισχύνης
μπλε, πράσινα, ροζ, γκρι
πρόσωπα που άλλαζαν χρώματα
ανάλογα κατά που σέρνονταν
ο θλιβερός εσμός της εξουσίας 

Που ανεμίζαμε μαύρες, κόκκινες
κάθε σπουδής παντιέρες
και φώλιαζε στα σπλάγχνα μας ο έρωτας
ο ανατρεπτικός έρωτας
που καθαγίαζε κι αποπλανούσε 

Τότε μικρή μου που η αταξία
φούσκωνε στο αίμα μας
και τις αισθήσεις μας πυροδοτούσε
ο φλογερός αέρας της ουτοπίας 

Που φτάνοντας αντίπερα
βγάζαμε με απείθεια τη γλώσσα μας
στους άθλιους ταγούς και μανδαρίνους
και την απολυμαίναμε μετά με ποθητούς σπασμούς
στα ξαναμμένα σώματα μας 

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
σαν να 'μεινε ο χρόνος καρφωμένος
στην ψαγμένη πλάνη μας
που μας παραμυθιάζει στοργικά
κι αδίστακτα μας γοητεύει


Τάκης Τσαντήλας  /  "Ιχνηλατώντας τη σιωπή" 

* Η φωτογραφία είναι από τον Γαλλικό Μάη ’68