Αντίο - Τάσος Λειβαδίτης

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω
τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει,
στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ… 

Τάσος Λειβαδίτης  /  Βιολέτες για μια εποχή  /  Εκδόσεις Κέδρος

 

Αποθυμιά - Τάκης Τσαντήλας

Η αποθυμιά κόμπος ασύχαστος
στην αποβάθρα για το άγνωστο
κι η μοναξιά να πεταρίζει ξάγρυπνη
στο αχανές τ' ουρανού
όπου γαλάζιο απέραντο εκτείνεται
και συναντά φεγγάρια άσβεστα
μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου


Τάκης Τσαντήλας 

Ανιχνεύοντας ουρανό  /  Εκδόσεις Οιωνός 

Εκείνος ο άνθρωπος - Νίκη Κωνστανοπούλου

[Εκείνος ο άνθρωπος]

στέκεται μέρες τώρα
στη μέση του δρόμου
τα αυτοκίνητα τον προσπερνούν
οι άνθρωποι περνάνε από δίπλα του ξυστά
ακουμπάνε τον ώμο τους
κι αμέσως τινάζουν το παλτό τους
τα περιστέρια δεν τον πλησιάζουν ούτε για λίγα ψίχουλα
τα παιδιά τον κοιτάζουν με περιέργεια
μέχρι οι μανάδες να τα απομακρύνουν γρήγορα

Τέτοια συντονισμένη αδιαφορία
θα ζήλευε κι ο διάβολος.


Νίκη Κωνστανοπούλου  /  Εγώ, απέναντι  /  Εκδόσεις Βακχικόν 

Η άνοιξη - Γιάννης Ρίτσος

Η άνοιξη αυτή μάς βρήκε όλους απροετοίμαστους
κι ανόρεξους ή αδιάφορους -
απροετοίμαστη κι η άνοιξη,
σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει
κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα - δε ρωτάει. 

Το φως επιστρέφει
απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο
κι αφηρημένο, απόμακρο,
παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα... 


Γιάννης Ρίτσος  /  Πάροδος  /  Κέδρος 

Γαλάζια σπλάχνα - Νίκος Καρούζος

Κάτοικε του ονείρου
μαζεύω τη φωνή μου από κάθε άκρη
και το υπόλειμμά της αυτό στη σινδόνη των δέντρων
κ’ εκείνο ‘κει ψηλά στο σκουριασμένο βράχον
όπου οργίζεται ο γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι για τη μεγάλη αποκάλυψη
ρίχνω στον άνεμο μακρόσυρτη αγάπη:
Τη θέλω εγώ την απελπισία μου
δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη
έχασα.

Μα χάνουν και τ’ άνθη
τ’ άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο…
Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου
δε θέλω πια ν’ αγγίξω τα χρώματά του
κλείνω τα μάτια μου για να δω.
Είναι η φωνή που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα
χίλιες φορές.

Είναι η φωνή από ένα βάθος:
Για πάντα να μην έχεις
τίποτα για τ’ αληθινά χέρια
μονάχος
ανήμπορος εκστατικός
σ’ αυτή την άξαφνη γιορτή του δευτερόλεπτου
που παραδίδεται ο κόσμος.

Νίκος Καρούζος /  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Α’, 1961-1978 /  Εκδόσεις. Ίκαρος