Κάποτε
θα σταματήσουμε
σα μια γαλάζια άμαξα
μέσ’ στο χρυσάφι
δε θα μετρήσουμε τα μαύρα άλογα
δε θα ‘χουμε τίποτα ν’ αθροίσουμε
δε θα ‘χουμε πια τίποτα
για να μοιράσουμε
κρατώντας ένα ξύλο
θα περάσουμε
μέσ’ απ’ τη μαύρη τρύπα του ήλιου
που θα καίει
Μίλτος Σαχτούρης / Τα στίγματα
Για
μια στιγμή ένας πέπλος από ήλιο
θα τα σκεπάσει όλα
κι όλα θα γιάνουν
κάτω από των ματιών σου τη φεγγοβολή.
Ακόμα και του κορμιού σου το άρωμα
γιατρεύει.
Τίτος Πατρίκιος
Θάλασσα Επαγγελίας / Εκδόσεις θεμέλιο
Τη
νύχτα
που όλα σε μεγέθυνση προβάλλουν,
τον φόβο σου
σφιχτά τον αγκαλιάζεις,
αναδιπλώνεσαι και τόσο τρομαγμένος,
«χωρίς περίσκεψη, αιδώ και λύπη»
τα τείχη σου ψηλά θεμελιώνεις.
Τον ίδιο σου εαυτό
αναίσχυντα προδίδεις.
Γιατί σε βόλεψαν τα ψεύτικα λόγια
- εφέδρανα έχουν γίνει
στη δική σου αδιαφορία -
για να δηλώνεις «εξαπατημένος»
κι αποποιούμενος ευθύνες,
να κοιμάσαι.
ΚΙ ακόμα δεν το ένιωσες πως η ζωή σου
από τον δείκτη του χεριού σου εξαρτάται,
που όσο δεν τολμάει στη σκανδάλη
θα υπάρχει πάντα κάποιος να σε σημαδεύει.
Βαρβάρα Χριστιά
Ασυμφωνία Τύπου Ξι /
Εκδόσεις Πικραμένος
Απόψε
έσκισα της ντροπής
το περιτύλιγμα
που τις γυμνές μου κρύβει
σκέψεις.
Από τις άκρες πιάστηκα
του φεγγαριού∙
ταξίδεψα μαζί του.
Ξανθή Κουτσογιάννη
Νυχτωδία / Εκδόσεις Καλέντης
