Χαμηλοφώνως - Δημήτρης Π. Παπαδίτσας

Διότι είσαι το πρώτο εφετινό χελιδόνι
που μπήκε απ’ το φεγγίτη
έκαμε τρεις γύρους στο ταβάνι
και ήσουν κατόπιν όλα μαζί τα χελιδόνια 

Διότι είσαι μια μεριά ήρεμη της θάλασσας
όπου το κύμα κόβει κομμάτια το φεγγάρι
και το ρίχνει στην ψιλή άμμο 

Διότι τα χέρια μου είναι άδεια σαν καρύδια
που η ψίχα τους φαγώθηκε από παράσιτα 

Κι εσύ τα γέμισες με τα μαλλιά σου
και το μέτωπό σου
Διότι στα μαλλιά σου περνώ τα δάχτυλά μου
όπως περνάει ο αγέρας από φύλλα κυπαρισσιού 

Διότι είμαι ένα σπίτι εξοχικό
κι έρχεσαι μόνη το καλοκαίρι και κοιμάσαι
Και ξυπνάς πότε-πότε τα μεσάνυχτα
ανάβεις τη λάμπα και θυμάσαι
Διότι θυμάσαι 

Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
είμαστε μαζί
Κι απέναντί μας η θάλασσα φθείρεται
ν’ ανεβοκατεβαίνει τα δέντρα
... πως πηγαίναμε σε μια κατηφοριά της Βάρκιζας
Κι ένα γύρω οι χρωματιστές πέτρες μάς ακολουθούσαν 

Γιατί όταν σκύβω πάνω από πηγάδια
βλέπω την επιφάνεια του νερού και λέω:
να το ριζικό κι η ματιά της 

Γιατί βλέπαμε μαζί τρεις τσιγγάνες
κίτρινες τυλιγμένες
απ’ το κόκκινο – σαν τα μάτια του μπεκρή – λυκόφως
Και είπαμε να το ριζικό να οι αγάπες
βγήκαν στους δρόμους για τον επιούσιο 

Γιατί βλέπαμε μαζί τις τρεις τσιγγάνες
Nα ‘ρχονται και να χάνονται
Γι’ αυτό σ’ αγαπώ
Κι ανάμεσα στα τελευταία πουλιά
Είσαι κείνο που γλύτωσε απ’ τα σκάγια 

Γιατί είμαι γεμάτος από σένα
και μπρος από κάθε τι
από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή
Είναι κάτι δικό σου που σαν αθλητής τερματίζει πρώτο
Γιατί τα βλέφαρά σου είναι βρύα
σε σχισμάδες βράχων 

Γι’ αυτό σ’ αγαπώ.


Δημήτρης Π. Παπαδίτσας  /  Ποίηση, 1  /  Στιγμή  

Θα περιμένω ένα σημάδι - Αμαλία Τσακνιά

Όπως και να’ ναι
εγώ θα περιμένω ένα σημάδι
καλό η κακό
άσπρο η μαύρο.
Γιατί από καιρό τα όνειρα μυρίζουν ύποπτα
οι λέξεις οξειδώνονται χέρι με χέρι
η ελπίδα στο στόμα δόντι χαλασμένο,
Κι αν είναι μέρα μεσημέρι
μ’ απανεμιά
βράδυ παραδομένο σε κακούς ανέμους
κι αν είναι να ‘ῤθεις με καράβι μέσ’ απ’ το πέλαγο
στο βράχο του Αιγαία θα σε περιμένω
μην ξεχαστείς και δεν αλλάξεις τα πανιά.


Αμαλία Τσακνιά 

Τα ποιήματα (1969 – 1984)  /  Εκδόσεις Στιγμή

 

Ιθάκη - Κωνσταντίνος Καβάφης

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να ’ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τί ευχαρίστηση, με τί χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ’ εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν’ αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ’ τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου να ’χεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα ’βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τί σημαίνουν.


Κωνσταντίνος Καβάφης  /  Ποιήματα  /  Εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος 

Άτρωτος μπροστά σου - Ιωάννα Παπαλέξη

Άτρωτος μετατρέπομαι μπροστά σου,
μα πίσω απ’ την αστροφεγγιά σου
μιας νύχτας κουκίδα γίνομαι.
Γι’ αυτό υπάρχουν οι πρώτες ηλιαχτίδες.
Περπάτησέ τες και θα με βρεις.
Θα σε περιμένω το ξημέρωμα,
πριν ο ήλιος στεγνώσει τα ίχνη μου.  

Μη χαθείς ξανά!


Ιωάννα Παπαλέξη

Μεταποίηση συναισθημάτων  /  Εκδόσεις Κάκτος

Αντίο - Τάσος Λειβαδίτης

Κάποτε μια νύχτα θ’ ανοίξω
τα μεγάλα κλειδιά των τρένων
για να περάσουν οι παλιές μέρες
οι κλειδούχοι θα ‘χουν πεθάνει,
στις ράγιες θα φυτρώνουν μαργαρίτες
απ’ τα παιδικά μας πρωινά
κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έζησα,
κουρασμένος από τόσους χειμώνες
τόσα τρένα που δε σταμάτησαν πουθενά,
τόσα λόγια που δεν ειπώθηκαν,
οι σάλπιγγες βράχνιασαν, τις θάψαμε στο χιόνι
πού είμαι; γιατί δεν παίρνω απάντηση στα γράμματά μου;
κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν απ’ την τύχη ή τις αντιξοότητες,
αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό
κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες
και μένουμε πάντοτε έξω
όπως απόψε σε τούτο το έρημο τοπίο
που παίζω την τυφλόμυγα με τους νεκρούς μου φίλους.
Όλα τελειώνουν κάποτε. Λοιπόν, αντίο!
Τα πιο ωραία ποιήματα δε θα γραφτούν ποτέ… 

Τάσος Λειβαδίτης  /  Βιολέτες για μια εποχή  /  Εκδόσεις Κέδρος

 

Ύλη σιωπής - Έφη Καλογεροπούλου

Τίποτα δεν είναι καλύτερα φυλαγμένο

από το αφύλακτο
καμιά αλήθεια δεν χρειάζεται θωράκιση
εκτός αν είναι ψέμα
Ύστερα ανέλαβε η μνήμη
Απέραντα στοργική
γνωρίζει να αποσύρεται αμέσως
από κάτι που δεν βρίσκει
Αγοράζω την απουσία μετρητοίς
μου λέει
εγγράφω «τίποτα», όπως λέμε «κάτι»

Από εκείνον τον παροξυσμό σιωπής
απέμεινε μόνο η ησυχία
των πελμάτων μας στο χιόνι

Σκόνη δημιουργεί το ασήμαντο
χιόνι το καταστρέφει


Έφη Καλογεροπούλου 

Στο μονοπάτι των σκύλων  /  Εκδόσεις Περισπωμένη 

Αποθυμιά - Τάκης Τσαντήλας

Η αποθυμιά κόμπος ασύχαστος
στην αποβάθρα για το άγνωστο
κι η μοναξιά να πεταρίζει ξάγρυπνη
στο αχανές τ' ουρανού
όπου γαλάζιο απέραντο εκτείνεται
και συναντά φεγγάρια άσβεστα
μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου


Τάκης Τσαντήλας 

Ανιχνεύοντας ουρανό  /  Εκδόσεις Οιωνός 

Εκείνος ο άνθρωπος - Νίκη Κωνστανοπούλου

[Εκείνος ο άνθρωπος]

στέκεται μέρες τώρα
στη μέση του δρόμου
τα αυτοκίνητα τον προσπερνούν
οι άνθρωποι περνάνε από δίπλα του ξυστά
ακουμπάνε τον ώμο τους
κι αμέσως τινάζουν το παλτό τους
τα περιστέρια δεν τον πλησιάζουν ούτε για λίγα ψίχουλα
τα παιδιά τον κοιτάζουν με περιέργεια
μέχρι οι μανάδες να τα απομακρύνουν γρήγορα

Τέτοια συντονισμένη αδιαφορία
θα ζήλευε κι ο διάβολος.


Νίκη Κωνστανοπούλου  /  Εγώ, απέναντι  /  Εκδόσεις Βακχικόν 

Η άνοιξη - Γιάννης Ρίτσος

Η άνοιξη αυτή μάς βρήκε όλους απροετοίμαστους
κι ανόρεξους ή αδιάφορους -
απροετοίμαστη κι η άνοιξη,
σε κάθε της βήμα κοντοστέκεται
σαστίζει και σωπαίνει
κάτω απ’ τα λίγα της δέντρα - δε ρωτάει. 

Το φως επιστρέφει
απ’ το περσινό καλοκαίρι κατάκοπο
κι αφηρημένο, απόμακρο,
παραξενεμένο απ’ την καινούρια του νεότητα... 


Γιάννης Ρίτσος  /  Πάροδος  /  Κέδρος 

Γαλάζια σπλάχνα - Νίκος Καρούζος

Κάτοικε του ονείρου
μαζεύω τη φωνή μου από κάθε άκρη
και το υπόλειμμά της αυτό στη σινδόνη των δέντρων
κ’ εκείνο ‘κει ψηλά στο σκουριασμένο βράχον
όπου οργίζεται ο γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι για τη μεγάλη αποκάλυψη
ρίχνω στον άνεμο μακρόσυρτη αγάπη:
Τη θέλω εγώ την απελπισία μου
δεν την ανταλλάσσω με θαλπωρή άλλη
έχασα.

Μα χάνουν και τ’ άνθη
τ’ άνθη ανοίγουν το μοναδικό παράθυρο…
Κάλλιο να πλανηθεί ο χαρταετός μου
δε θέλω πια ν’ αγγίξω τα χρώματά του
κλείνω τα μάτια μου για να δω.
Είναι η φωνή που με διασχίζει
κι άλλοτε που χτυπά στον άκμονα
χίλιες φορές.

Είναι η φωνή από ένα βάθος:
Για πάντα να μην έχεις
τίποτα για τ’ αληθινά χέρια
μονάχος
ανήμπορος εκστατικός
σ’ αυτή την άξαφνη γιορτή του δευτερόλεπτου
που παραδίδεται ο κόσμος.

Νίκος Καρούζος /  ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ Α’, 1961-1978 /  Εκδόσεις. Ίκαρος